تا چند سال پیش حداقل یه همچین روزی رو همه یادشون بود، ۱۶ شهریور که می‌شد، می‌شد یه بهانه واسه نوشتن توی وبلاگی که مدت‌هاست داره خاک می‌خوره.
اما حالا انگاری کار از بهانه‌تراشی هم گذشته و هویتی به اسم وبلاگ و وبلاگ‌نویسی داره زیر سوال میره که اصن وجود داره یا نه که براش روز وبلاگستان فارسی تعریف بشه یا نه!
درسته که امروز تا این حد ناامید از وبلاگ و وبلاگ‌نویسی حرف می‌زنیم اما این واقعیت داره که هنوز حیات وبلاگ‌ها ادامه داره، چه در جهان و چه در وبلاگستان فارسی.
اما عدم حیات و حرارت کم فروغی که برای وبلاگستان فارسی مورد بحث اکثر وبلاگ‌نویسان غمگین در این دوره هست، منظور عدم وجود همان وبلاگ‌هایی است که توسط یک نفر نوشته می‌شد و دارای روح بود.
چرا که همین الان هم کم نداریم وبلاگ‌های تخصصی و به‌روزی که توسط یک تیم نوشته می‌شن، اما وقتی آدم پاش رو تو این وبلاگ‌ها میزاره احساس صمیمیت نمی‌کنه. دیگه خبری از نوشته‌های صمیمی، لینکدونی و دوستای وبلاگی نیست. هدف جذب مخاطب، تبلیغ و کسب درآمده. (توی پرانتز میگم هیچ ایرادی هم بهش وارد نیست)
اما اگه حالا دم از مردن وبلاگستان فارسی می‌زنیم، منظور رفتن همان وبلاگ‌نویسانی هست که یک تنه به وبلاگ‌شان هویت می‌دادن و برایشان چیزی مهم نبود جزء نوشتن و تعامل و خواندن دیگران. یعنی همان جریان زندگی در وبلاگستان فارسی.
حقیقت تلخه اما باید بپذیریم که از میون همون نسل طلایی وبلاگ‌نویسان، همون‌ها که جریان‌ساز می‌شدن و باعث جاری بودن خون در رگ‌های این وبلاگستان فارسی خون‌مرده‌ی حال حاضر می‌شدن، اندکی باقی موندن و همگی درگیر زندگی و کسب‌و‌کارهای خودشون شدن؛ همون پیشکسوت‌های وبلاگستان فارسی.
برای همینه که یادآوری روز وبلاگستان فارسی توسط منِ تنها بازتابی نداره. داستان داستانه یه دست صدا نداره‌اس.
البته که نمی‌توان توقعی هم از نسل جدیدی که با شبکه‌های اجتماعی پایش به دنیای بی‌سر و ته اینترنت باز می‌شود داشت که بیا وبلاگ بنویس، چیز خوبیست!
اما با همه‌ی این حرفا جریان وبلاگ‌نویسی همچنان ادامه داره و ادامه خواهد داشت. وبلاگ‌های زیادی رو می‌خونم و می‌شناسم که سالیان سال دارن می‌نویسن و برای کاری که می‌کنن بالاترین ارزش رو قائل هستن اما خب در قالب اسم‌ها و هویت‌های مستعار.
شاید اگه ترس از خیلی چیزا نبود و همه با عناوین واقعی می‌نوشتن و دوره‌همی‌ها و جشنواره‌های مهم در رابطه با موضوع وبلاگ‌نویسی وجود داشت، کمک بزرگی می‌بود به جاری بودن رودخانه وبلاگ‌نویسی و تبدیل نشدن به مردابی که تا این حد ساکن شده.
۱۶ شهریور روز وبلاگستان فارسی رو تبریک میگم نه تسلیت، چرا که هنوز سرپاست و سرپا خواهد بود، به شرط اینکه فراموشش نکنیم و بی‌بهونه بنویسیم و وبلاگ‌نویسی رو یه کار ارزشمند بدونیم.
اگه وبلاگ‌نویس هستین تو بخش نظرات وبلاگ‌تون رو معرفی کنین، فکر می‌کنم شروع یه تعامل وبلاگی خوب باشه و کلی خوشحالی همراه خودش داشته باشه 🙂
دیدگاهتان را بنویسید