محمد عباسی‌فرد

یک وبلاگ‌نویس.

جشنواره‌ای به وسعت ایران اما در حد محلات!

هرسال می‌دونستم نزدیکای دی و بهمن جشنواره وب ایران برگزار می‌شه و کلی براش ذوق داشتم. یه جورایی جشنواره وب ایران فعالیت تو وب فارسی رو برام با ارزش می‌کرد، موضوعی که کمتر مورد حمایت و اهمیت قرار می‌گیره و متاسفانه غیر از این جشنواره دیگه هیچ جشنواره‌ی مهم و قرص و محکم دیگه‌ای تو…

هرسال می‌دونستم نزدیکای دی و بهمن جشنواره وب ایران برگزار می‌شه و کلی براش ذوق داشتم. یه جورایی جشنواره وب ایران فعالیت تو وب فارسی رو برام با ارزش می‌کرد، موضوعی که کمتر مورد حمایت و اهمیت قرار می‌گیره و متاسفانه غیر از این جشنواره دیگه هیچ جشنواره‌ی مهم و قرص و محکم دیگه‌ای تو ایران نداریم.

جشنواره وب ایران برای من هم‌تراز با جشنواره فیلم فجر، جشنواره موسیقی فجر یا هر جشنواره‌ای که تو ایران و خارج از ایران برگزار می‌شه، بود؛ چه بسا مهم‌تر و هیجان‌انگیزتر، چرا که خودم رو در اون سهیم می‌دونستم اونم فقط با نوشتن یه وبلاگ کوچیک و ساده.

با اینکه هیچ شانسی برای برنده شدن تو جشنواره وب ایران نداشتم اما هرسال با وبلاگم شرکت می‌کردم تا مثلا خودم رو تو یه رقابتی از جنس وب فارسی قرار داده باشم و کلی هم پُزش رو می‌دادم و بنر رای مردمی رو هم می‌زاشتم رو وبلاگ که نشون بدم وبلاگ منم یکی از آثار شرکت‌کننده تو جشنواره وب ایران هست و اگه دوست داشتین بهش رای بدین.

سال گذشته به خاطر اضافه شدن گروه جدیدی با عنوان بهترین وبسایت به زبان انگلیسی و تعداد شرکت‌کننده کم‌ تو این بخش امیدوار شده بودم که بخش انگلیسی وبلاگم برنده میشه، اما حتی کاندید هم نشد و فقط رای مردمی رو به نام خودش زد.

امسال اما علاوه بر وبلاگ خودم که می‌دونستم مثل سال پیش حتی کاندید هم نمیشه، وبسایت و اپلیکیشن زرین‌پال رو هم تو جشنواره ثبت‌نام کردم تا مثل پارسال و پیارسال با بچه‌های زرین‌پال شاهد برنده شدن زرین‌پال باشیم، اتفاقی که امسال برای زرین‌پال رقم نخورد تا من خودم رو اینجوری گول بزنم که برنده نشدن هر ساله‌ی وبلاگم، به زرین‌پال هم سرایت کرد و نباید زرین‌پال به دست من تو جشنواره ثبت‌نام می‌شد.

عده‌ای خوشحال، عده‌ای شاکی، عده‌ای بی‌تفاوت

همونطور که شایان شلیله هم می‌گه، آخر جشنواره عده‌ای که جایزه گرفته‌اند خوشحال هستن و عده‌ای هم مثل همیشه ناراحت از جشنواره خارج می‌شن. با آن عده‌ی خوشحال کاری نیست؛ ظاهرا در شاخه خود بهترینِ وب ایران شده‌اند و پُزش را می‌دهند.

آن عده‌ی ناراحت و شاکی خودشان دو دسته‌اند، آن شاکی‌هایی که دوست دارن به هر قیمتی تندیس بهترین شدن در وب ایران را در دست بگیرن و پزش را بدهند و آن ناراحت‌هایی که به خاطر دلایل منطقی و دل‌سوزانه به خاطر نوع برگزاری و نوع داوری جشنواره وب ایران غصه‌اش را می‌خورند؛ مثل خود من.

عده‌ای هم هستن که اصلا این جشنواره رو به رسمیت نمی‌شناسن و نه در آن شرکت می‌کنن و نه بهترین‌های وب ایران از نظر این جشنواره رو بهترین می‌دانند. انگار جشنواره‌ای در حد محلات در این اکوسیستم برگزار شده است و بی‌تفاوت به کار خوشان به بهترین شکل ادامه می‌دهند و واقعا هم بهترین هستن و رویداد‌های خاص و پرطرفدار خودشان را برگزار می‌کنن.

پول، تانک، اسپانسر؛ داور دقت کن!

هرجوری که فکر می‌کنم واقعا نمیشه با یه بله و خیر یه وبسایت رو داوری کرد ولی متاسفانه بهترین‌های وب ایران با همین یه بله و خیر توسط کاربران جشنواره انتخاب می‌شن.

وارد پنل داوری می‌شی و تصادفی از هر گروه وبسایت‌ها نمایش داده می‌شن،‌ وبسایت‌ها رو باز می‌کنی و یه اسکرول می‌کنی و با اجازه بزرگتر‌ها می‌گی بله یا خیر. حالا اگه به یه وب‌سایتی مثل وبسایت رضا عطاران برخورد کنی اصلا‌ً کاری نداری که طراحی سایتش واسه عهد دقیانوس هست و به خاطر اسمش می‌گی بله و این وبسایت میشه بهترین وب ایران تو بخش وبسایت‌های شخصی، اونم برای هرسال بدون اینکه تغییری تو این وبسایت ببینی!

اصلا مهم نیست عناصر مختلف وبسایت شما از محتوا تا طراحی خوب باشه،‌ فقط کافیه اونی که داره اسکرولش می‌کنه حالش خوب باشه و بله بده یا اینکه سردرد داشته باشه و خیر بده یا اصلا از اسم وبسایت شما خوشش نیاد.

همه‌ی اینا به کنار، اسپانسر‌ها رو کجای دلمون بزاریم که بلااستثنا باید همیشه بهترینِ وب ایران به همه معرفی بشن تو جشنواره وب ایران! امسال وقتی فهمیدم پی‌منت ۲۴ اسپانسر شده باید زرین‌پالی رو که دو سال پیاپی برنده شده بود رو از جشنواره حذف می‌کردم، مطمئن بودم امسال پی‌منت ۲۴ میشه بهترین و زرین‌پال با جمله‌ی خیر شما بهترین نیستی روبه‌رو میشه؛ همینم شد!

جشنواره‌ای به وسعت ایران اما در حد ایران برگزار کنیم

خودم رو جزء اون عده‌ی ناراحت و غصه‌خور جشنواره معرفی کردم، چون دوسش دارم و اعتقاد دارم می‌تونه خیلی خیلی بهتر از اینا برگزار بشه که متاسفانه احساس می‌کنم مدیران اجرایی این جشنواره می‌خوان فقط با برگزاری هرساله این جشنواره بدون تغییر و بهتر شدن، این بار رو از رو دوش خودشون بندازن پایین، نه اینکه آروم بزارنش زمین تا چیزی نشکنه و خورد نشه!

برگزاری کنفرانس و جشنواره تو یه روز واقعا خسته‌کننده و اشتباه هست، چرا که مهم‌ترین بخش جشنواره یعنی اختتامیه و اعلام برندگان در پایان ماجرا بدون هیج هیجان و تشویقی انجام میشه و همه می‌خوان برنده‌ها اعلام بشن و سالن رو ترک کنن.

شاید برگزاری کنفرانس تو یه روز و برگزاری اختتامیه و جشنواره با برنامه‌های بهتر تو یه روز دیگه بهتر باشه. برنامه‌هایی که جذاب‌تر باشه نه مثل امسال وب۱، وب۲، وب۳ و وبn رو پاس کنیم و هی بگیم استاد خسته نباشی!

راجع‌به داوری هم حرفی باقی نمی‌مونه و امیدوارم مدل داوری جشنواره اصلاح بشه و تخصصی‌تر توسط متخصصان وب این داوری صورت بگیره، همچنین نوع گروه‌بندی‌ها.

پتانسیل جشنواره وب و موبایل ایران خیلی خیلی بیشتر از ایناست و برای خیلی خیلی بهتر شدنش باید یه تیم اجرایی بزرگ‌تر و خیلی خیلی بهتر تو یه بازه‌ی زمانی خیلی خیلی بیشتر این جشنواره رو به اجرا برسونن تا هر سال تمام فعالان وب فارسی از برگزاری این جشنواره خوشحال باشن و بهش تمام قد احترام بزارن.

در

۶ پاسخ به “جشنواره‌ای به وسعت ایران اما در حد محلات!”

  1. علی امیری Avatar
    علی امیری

    من که ناراحت نشدم چون تندیس رو از بچه های پیمنت ۲۴ گرفتم و یک عکس یادگاری هم گرفتم. 😉 به قولی بهترین بودن به لوح و تندیس نیست محمد جان. همین که بچه های جشنواره هر سال فرصتی رو برای جمع شدن همه اکوسیستم در یک سالن میکنن جای تقدیر و تشکر داره و دستشون هم درد نکنه.

    1. محمد عباسی‌فرد Avatar

      :)) همینطوره که می‌گی علی حان، من هم دوست دارم جشنواره به بهترین شکل برگزار بشه و قصدم از این نوشته دلسوزی و پیشنهادهایی بود که امیدوارم سال‌های آینده شاهد جشنواره‌ای بهتر باشیم. ممنون برای نظرت 🙂

  2. مسعود Avatar
    مسعود

    عالی بود محمد جان ، لذت بردم کلی از خوندش??
    خوب نکاتی رو اشاره کردی ??

    1. محمد عباسی‌فرد Avatar

      ممنون برای نظرت مسعود عزیزم 🙂 عنوان مطلب شاید کوبنده باشه اما در حقیقت می‌خواستم پیشنهادهایی رو بدم تا هر سال شاهد جشنواره‌ای درخور و بهتر باشیم.

  3. Arash Avatar
    Arash

    دقیقا با حرف علی موافقم. اگر قرار بود که بهترین بودن به تندیس ها باشه، خیلی بازیگران هستند که هنوز اسکار نگرفتند، ولی زرین پال بهترینه بی شک! هر چند فکر کنم توی یکی از مصاحبه های خود بچه های زرین پال بود که گفتند : “اگه رقیب نباشه، رشد و توسعه و پیشرفت کمتر میشه” در نتیجه خیلی خوبه که رقیب باشه، همیشه آدم برنده نمیشه و این هم ی بازی نبود، ی نمایش از قبل تعیین شده بود!

    موفق باشی، محمد جان 🙂

    1. محمد عباسی‌فرد Avatar

      سلام آرش حان 🙂
      ممنون برای نظرت، حق با تو هست و منم دوست دارم این جشنواره روند بهتری رو بگیره و هر سال بهتر بشه که امیدوارم این اتفاق بیافته.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *