سعی میکنم هر روز سری به فیدخوان فیدلی بزنم تا از یادداشتهای دوستان وبلاگنویسم و وبلاگهایی که مطالبشان را دنبال میکنم، مطلع شوم.
طبق عادت فیدلی را باز کردم و مطالب دیروز را مرور کردم. در این بین مطلبی با عنوان «چرا داشتن وبلاگ شخصی یک ضرورت است؟» از بهراد جاود دوست داشتنی نظرم را جلب کرد.
بعد از خواندن یادداشت بهراد درباره چراییهای داشتن یک وبلاگ شخصی، فکر کردم شاید بد نباشد در این رابطه به عنوان کسی که سالهاست وبلاگ شخصی دارد و مینویسد، تجربیاتم را به اشتراک بگذارم.
قطعا وقتی از وبلاگ شخصی صحبت میکنیم، منظورمان وبلاگی است که با دامنه شخصی و اختصاصی شما باشد، نه وبلاگ شخصی در یکی از سرویسهای رایگان وبلاگنویسی.
با توجه به همین موضوع، یکی از مواردی که بهراد به آن اشاره میکند، هزینهی راهاندازی و نگهداری یک وبلاگ شخصی با دامنه و فضای اختصاصی (هاست) است.
باید بگویم من شخصا برای وبلاگ شخصی خودم، سالیانه بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ هزار تومان هزینه میکنم. فکر میکنم برای یک سال هزینه معقولی باشد و ارزشش را داشته باشد.
یکی از ویژگیهای مثبت داشتن وبلاگ شخصی، امکان شخصیسازی در آن است. اتفاقی که در شبکههای اجتماعی و سرویسهای رایگان وجود ندارد یا اگر باشد، محدود است.
من فکر میکنم مهمترین دلیل برای داشتن وبلاگ شخصی، عمر محتواهایی است که توسط شما نوشته و منتشر میشوند. همینطور که بهراد عزیز اشاره داشته است، عمر محتوا در شبکههای اجتماعی بسیار کوتاه است، کوتاهتر از آن چیزی که فکرش را بکنید، اما جالب است بدانید، یادداشتی که من سال ۱۳۹۵ در رابطه با سربازی با عنوان اندر حکایت سربازی رفتن نوشتم، هنوز هم بازدیدکننده دارد و هنوز هم نظرات ارسالی برای این یادداشت را هر روز پاسخ میدهم.
پیرو موضوع عمر محتوا، یادداشتهای شما در وبلاگ شخصیتان، همیشه میتواند به دیگران کمککننده باشد. در واقع این یکی از ویژگیهای جذاب محتوا و وبلاگنویسی است. اما در شبکههای اجتماعی به دلیل سرعت انتشار محتوا، تعداد افراد محدودی میتوانند شانس دیدن و خواندن تجربیات شما را داشته باشند.
دو مورد دیگری که بهراد به آنها اشاره داشته است بحث پرسنال برندینگ و درآمدزایی است. اولی را شخصا تجربه کردهام و برایم اتفاق افتاده است.
وبلاگ شخصی محمد عباسیفرد، برای من یک نمونه کار قوی برای معرفی خودم به دیگران محسوب میشود. ضمن اینکه وبلاگ شخصی در ذهن دیگران از من یک فرد حرفهای در زمینه کاری میسازد.
اما در بحث درآمدزایی من از وبلاگ شخصیام تا به حال درآمد مستقیم نداشتهام. چرا که هدفم چنین نبوده و اقدامی برای آن نکردهام. اما افراد زیادی را میشناسم که به واسطه وبلاگنویسی و وبلاگ شخصیشان، درآمد کسب میکنند. مثل نیما شفیعزاده عزیزم که این روزها تازه داماد است و از صمیم قلب برای او همسرش آرزوی بهترینها را دارم.
در انتها میگویم وبلاگنویسی یک کار حرفهای است. کار حرفهای انجام دادن هم سخت است. اما من برای اینکه سختی این کار حرفهای باعث نشود با وجود مشغلههای کاری و زندگی از آن دور شوم و لذت وبلاگنویسی را از دست بدهم، سعی میکنم فقط بنویسم و از نوشتن لذت ببرم.
وبلاگنویسی برای من یک جور تمرین نوشتن است. چراکه حق نوشتن، حق مادرزادی ماست!
دیدگاهتان را بنویسید